ΑΝΤΡΑΚΛΑ Η ΓΛΙΣΤΡΙΔΑ

    Θα την συναντήσετε με το όνομα Γλιστρίδα.. Εάν την γνωρίσετε θα μπορείτε και μόνοι σας να την μαζέψετε φυτρώνει ελεύθερα παντού.
Η αντράκλα είναι διουρητική, ανθελμινθική και κατά της χολολιθίασης. Βοηθά στην κολίτιδα και είναι κατά των αμοιβάδων.
Μαζεύουμε τα βλαστάρια και τα φύλλα τους το καλοκαίρι τα οποία χρησιμοποιούνται φρέσκα ή ξερά για να γίνουν αφέψημα.
Η γλιστρίδα χρησιμεύει περισσότερο στον τονωτικό, διουρητικό ,ορεκτικό. Επίσης σταματάει τον πονοκέφαλο που προκύπτει από δίψα ή ζέστη, αλλά και την ίδια την δίψα βάζοντας 2-3 φύλλα κάτω από τη γλώσσα. Τρώγοντας γλιστρίδα το καλοκαίρι καθαρίζει το αίμα και χαμηλώνει την πίεση.

ΤΖΙΝΤΖΕΡ

Τζίντζερ είναι μια ρίζα που χρησιμοποιείται συχνά ως καρύκευμα μαγείρεμα ή φυτικά κρύο θεραπεία. Είναι συχνά συνδέεται με τους ασιάτες μαγείρεμα και το πικάντικο, ζεστό γεύση που να ενισχύει την κουζίνα. Αν και πολλές ιατρικές χρήσεις τζίντζερ έχουν προταθεί και μελετηθεί, τα αποτελέσματα συχνά διαφέρουν από το ένα άτομο στο άλλο. Ωστόσο, το τζίντζερ είναι ένα φυτικό αγαπημένο δεδομένου ότι ζεσταίνει το σώμα για την καταπολέμηση πυρετούς και να προσφέρει βοήθεια και πεπτικού αντιφλεγμονώδη οφέλη. Πολλοί άνθρωποι ορκίζονται από τη ρίζα και είναι πολλά πρόσθετα οφέλη για την υγεία όταν περιλαμβάνεται σε μια κανονική διατροφή.

Χαρακτηριστικά

Το εργοστάσιο πιπερόριζα είναι ένα αιώνιο, με κοτσάνι φυτό που μεγαλώνει αρκετά πόδια ψηλό και ανθίζει με φωτεινά κίτρινα άνθη. Αναπτύσσεται φυλλώδη, Reed-όπως μίσχους που πεθαίνουν κάθε χρόνο και συγκομίζονται στη συνέχεια για το ρίζωμα, το υπόγειο "στέλεχος ρίζα" του φυτού τζίντζερ. Το ρίζωμα μοιάζει με οζώδης, οριζόντιο στέλεχος που έχει τις δικές του ρίζες και μεγαλώνει υπογείως. Αυτό είναι το πολύτιμο μέρος της μονάδας που γίνεται η συγκομιδή για κατανάλωση.

Οφέλη

Τζίντζερ θεωρείται φυτικό φάρμακο σε πολλούς πολιτισμούς. Με τα χρόνια, έχει χρησιμοποιηθεί για τη μείωση της φλεγμονής, βοηθούν στην πέψη, τη βελτίωση της καρδιαγγειακής υγείας και ακόμη και ιστορικά να αποκρούσει ασθένειες όπως η πανώλη. Το ρίζωμα μπορεί να είναι κομμένο σε φέτες, τεμαχισμένα, κιμάς ή να σερβίρονται φρέσκα αλλά θα φέρουν πάντα το εμπορικό σήμα "ζέστη" που την έχει κάνει ένα φάρμακο μυστήριο. Ιστορικά, οι άνθρωποι που χρησιμοποιούνται πιπερόριζα για την καταπολέμηση των ασθενειών και τη θεραπεία πυρετό αφού οι πολίτες θα ιδρώτα όταν θα φάει τη ρίζα. Παρά το γεγονός ότι βοηθάει, αφού παίρνει το αγωνιστικό μεταβολισμό και ζεσταίνει το σώμα, τώρα έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τζίντζερ προσφέρει πρόσθετα ιατρικά οφέλη. Κατανάλωση του τζίντζερ βοηθάει με την κυκλοφορία του αίματος και έχει αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες που αρθρίτιδα ευκολία και άλλους σωματικούς πόνους. Αυξάνει την παραγωγή του σώματος του σάλιου και άλλες πεπτικά υγρά, που ανακουφίζει το στομάχι και υποστηρίζει την υγιή πέψη. Επιτάχυνση της πέψης βοηθά στην καθαρή τους νεφρούς και το έντερο για να αφαιρέσει τις τοξίνες από το σώμα. Βοηθά επίσης ευκολία πρωινή αδιαθεσία, ναυτία και ναυτία.

Ιστορία

Ως ένα από τα παλαιότερα γνωστά μπαχαρικά στην Ασία και την Ευρώπη, τζίντζερ έχει μακρά ιστορία ως καρύκευμα και κάποτε ήταν τόσο κοινή όσο αλάτι και πιπέρι. Οι άνθρωποι θα προσθέσετε τζίντζερ για τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων τσάι και μπύρες που οδήγησαν στη σύγχρονη ποτά όπως τζιτζιμπύρα και μπύρες τζίντζερ. Συνεχίζει να είναι βασικό στην ασιατική κουζίνα και πολλά πολιτιστικά πιάτα. Η ρίζα τζίντζερ έχει επίσης ένα σημαντικό συστατικό στην κινεζική ιατρική και ως φυτικά πανάκεια. Χρησιμοποιήθηκε για να βοηθήσει τους ανθρώπους ιδρώτα από τις τοξίνες και να πάρει το αίμα που διακινούνται να θεραπεύει πυρετούς, κρυολογήματα και άλλες ασθένειες. Πιπερόριζα ήταν γνωστή επίσης να διευκολύνει το στομάχι και να χαλαρώσετε κράμπες, έτσι ώστε η μονάδα προστέθηκε συχνά με ζεστό τσάι και έπιναν από γυναίκες, ενώ στην εργασία.

Γεωγραφία

Με τη μακρά ιστορία της καλλιέργειας, το εργοστάσιο πιπερόριζα έχει λάβει πολλές διαφορετικές μορφές και η χρήση των μπαχαρικών συχνά ποικίλλει ανάλογα με τη γεωγραφία. Κατανάλωση ξεκίνησε στη Νοτιοανατολική Ασία και την Ινδία, όπου πιπερόριζα είναι συχνά καταναλώνεται νωπό και φρέσκο. Είναι βασικό στην ανατολίτικη κουζίνα, συχνά κομμένη με σούσι, σερβίρεται πάνω νούγιες και tofu, σαν καρύκευμα μαγείρεμα, για να συνοδεύει τα ψάρια ή ακόμα και τουρσί για μια πικάντικη σνακ. Σε όλη την Ευρώπη και τα νησιά της Καραϊβικής, πιπερόριζα είναι συχνά αποξηραμένα ή σε σκόνη για να χρησιμοποιηθεί ως καρύκευμα μαγείρεμα ή να προστεθούν σε ποτά για μια πικάντικη γεύση: καφέ και τσάι, λικέρ, κρασί και μπίρα. Σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες δυτικές κουζίνες, πιπερόριζα χρησιμοποιείται παραδοσιακά στα γλυκά: ζαχαρωμένα τζίντζερ, ale τζίντζερ, πιπερόριζα ασφαλίσει και ψωμί τζίντζερ. Η ρίζα τζίντζερ θα φέρει πάντοτε ότι παρόμοια ζεστό, πικάντικη γεύση δεν έχει σημασία πόσο είναι έτοιμη, ωστόσο, διαφορετικές κουλτούρες έχουν διαφορετικές χρήσεις και τις προτιμήσεις για το χορτάρι.

Αξίωμα

Τζίντζερ έχει πάντα τον ίδιο σκοπό, που πρέπει να καταναλώνονται, είναι ακριβώς η προετοιμασία που διαφέρει. Οι νεότεροι ρίζες καθαριστεί και ξυσθεί να δημιουργήσει λευκό τζίντζερ, το οποίο καταναλώνεται πιο συχνά πρώτων και τείνει να είναι πιο ισχυρός και ζεστό. Οι παλαιότερες ρίζες μαγειρεύονται συνήθως και αποξηραμένα για τσάι και μπαχαρικά, αυτό είναι μια μορφή μαύρης τζίντζερ. Κάθε είδος θα προσθέσει πικάντικα καρυκεύματα και βότανα οφέλη αν πρώτες, αποξηραμένα ή μαγειρεμένα.

ΤΣΙΜΕΝΙ ΓΙΑ ΠΑΣΤΟΥΡΜΑ

  

ΜΟΣΧΟΣΙΤΑΡΟ (τσιμένι)

foto.Γαία/Tolinio
Μοσχοσίταρο το Ελληνικό
Είναι το μοσχοσίταρο, το ελληνικό μπαχαρικό, η ιδανική ευκαιρία για να ξαναμιλήσουμε για τη χαμένη αρωματικότητα της ελληνικής μαγειρικής, για την απώλεια μεγάλου μέρους της γευστικής μνήμης।

Οι ιστορικές περιπέτειες του Ελληνι­σμού και οι συνέπειες τους, που οδηγούσαν σε καταστάσεις επιβίωσης, εξολόθρευαν συνήθειες αιώνων. Μόνο και μόνο το αγγλικό και γαλλικό όνομα του μοσχοσίταρου,(fenugreek, fenugreek = ελληνικό άχυρο) αρκεί για να καταλάβουμε τα προ­λεγόμενα, μια που το μοσχοσίταρο ή τήλι ή τήλινδα ή τριγωνέλλα δεν χρησιμοποιείται πια σχεδόν καθόλου, αν εξαιρέ­σουμε το τσιμένι του παστουρμά. Τσιμένι κατήντησε να ση­μαίνει μοσχοσίταρο στην αγορά, αν και στην πραγματικότητα είναι πολτός μείγματος μπαχαρικών και σκόρδου. Καλλιεργήθηκε για την ανθρώπινη και ζωική διατροφή για αιώνες, αλλά και ως μέσο χλωρής λίπανσης στη βιολογική καλλιέργεια, μια που ανήκει στην οικογένεια της φάβας.

Όταν μπαίνει στον πολτό που περιβάλλει τον παστουρμά, κατά πάσα πιθανότητα για την αντισηπτική του δράση, αντι­δρά με το λίπος του κρέατος και το σκόρδο και αποκτά αυτή τη βαριά μυρωδιά που μένει και μπορεί να αρωματίσει ακόμη και το δέρμα. Μόνο του στο μαγείρεμα είναι πολύ πιο ήπιο αρω­ματικό και το αποξηραμένο είναι ακόμη πιο ελαφρύ και μάλ­λον πικάντικο. Είναι βασικό συστατικό του ινδικού κάρι, αλλά και στο αραβικό ρας ελ χανούτ.

Αλλά και από θεραπευτικής πλευράς το μοσχοσίταρο χρη­σιμοποιήθηκε ως γαλακτογόνο, υποχοληστερικό, υπογλυκαι­μικό, τονωτικό των μυών, εναντίον της ανορεξίας και ερευνά­ται προσφάτως η δράση του στο διαβήτη. Περί ανορεξίας, μά­λιστα, λέγεται πως ταΐζανε με αυτό τα χανουμάκια να παχαί­νουν!

Στα μπαχαράδικα θα βρούμε μοσχοσίταρο ως σπόρο, ως σκό­νη και ως αποξηραμένο φυτό.

Το μοσχοσίταρο είναι εξαιρετικό και ως φρέσκο μυρωδικό. Επειδή, όμως, είναι μάλλον απίθανο να το βρείτε στην αγορά και αν είστε μερακλήδες και έχετε χρόνο και διάθεση, μπορείτε να το φυτέψετε μόνοι σας στο περιβόλι σας η ακομι και σε γλάστρες

Είναι ένα δυνατό αρωματικό, άρα σε σκόνη θα χρησιμοποιήσουμε 1 - 2 πρέζες , ή 5 - 6 σπόρους έως 1/2 κουτ. γλυκού.

Ως σκόνη ταιριάζει υπέροχα σε όλα τα μαγειρεμένα λαχανικά, στα λεμονάτα, κοτόπουλο, χοιρινό, βοδινό, στις πατάτες και στο κουνουπίδι τύπου γιαχνί.

Επίσης στον κιμά για να φτιάξετε φανταστικούς κεφτέδες

Το φρέσκο και τα φύτρα του μπαίνουν σε σαλάτες ως μυ­ρωδικά

TOLINIO

ΠΑΕΓΙΑ

4 μεγάλες γαρίδες
4 καραβίδες
4 μύδια με το κέλυφος
2 μεγάλες ώριμες ντομάτες κομμένες σε κυβάκια
1 πράσινη πιπεριά σε ροδέλες
2 σκελίδες σκόρδο σε λεπτές φετούλες
12 στήμονες ζαφοράς (σαφράν)
1 τσίλι
2 κούπες μακρύκοκκο ρύζι
4 κούπες ζωμός λαχανικών
ελαιόλαδο

Εκτέλεση
Σε ένα σκεύος ζεσταίνουμε 2 κουταλιές ελαιόλαδο και σωτάρουμε τα θαλασσινά, μέχρι το κέλυφός τους να αλλάξει χρώμα και να ανοίξουν τα όστρακα (πετάμε όσα όστρακα δεν ανοίξουν).
Τα βγάζουμε σε μία πιατέλα και με το ίδιο λάδι σωτάρουμε το σκόρδο, την πιπεριά και το τσίλι, προσθέτουμε και τις ντομάτες και σιγοβράζουμε ώσπου να γίνει η σάλτσα.
Σε ένα άλλο βαθύ τηγάνι ζεσταίνουμε 2 κουταλιές ελαιόλαδο και σωτάρουμε το ρύζι ανακατεύοντας συνεχώς μέχρι να ασπρίσει. Τότε προσθέτουμε τη σάλτσα και αμέσως το ζωμό, που πρέπει να είναι ζεστός.
Μόλις σταματήσει να κοχλάζει το φαγητό, προσθέτουμε το σαφράν, ανακατεύουμε και τοποθετούμε τα θαλασσινά πάνω στο ρύζι. Μόλις απορροφηθεί ο ζωμός αποσύρουμε το τηγάνι από τη φωτιά.
Στην Ισπανία συνηθίζεται να σερβίρεται με το τηγάνι στο κέντρο του τραπεζιού. Συνοδεύεται με σανγκρία.

- Posted using BlogPress

ΜΕΤΡΗΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΔΕΣΗ ΣΑΣ

ΜΕΤΡΗΣΤΕ ΕΔΩ

('’)

ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ-ΦΟΒΕΡΟ-ΤΕΛΕΙO

mg.pΙ

('’)

ΣΑΛΤΣΕΣ ΓΙΑ ΖΥΜΑΡΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΜΟΡΦΗ ΒΙΝΤΕΟ

('’)